ყვავილობის უვერტიურა

მაწვიმს სიწითლე ქალის ტუჩების,
აწ ვიძირკვები მელნის ფრთებიდან,
იწვის ღრუბლებში ცვარი ურჩების,
ბროლის კბილები კოცნით კრთებიან...
ქალწულს ვასხივებ, ცოდნით კეთრიანს,
მარდად გამოვცლი ტუჩთა მიმიკას,
თაფლისფერ ქორწილს ზღვანი ერთვიან,
ღვინის ბაგენი მნათობს მიგიგავს...
კასრიან ბანგში ვათრობ ბრძნის იგავს,
ვწევარ ბადაგში ვარდის ფურცლების,
სველი შროშანი ყურძნისებრ მყინავს,
უშენოდ ყოფნას მდუმრად ვუძლებდი...
ყოველ ცივ ცისვაზს ვეტრფი უკლებლივ,
ვუსმენ ხვაშიადს მწუხრის ბაგეთა,
სატრფოს მალულ დარდს ვერ ვუნელებდი,
ყორნისფერ თვალთა მზერას გავბედავ...
დავლევ შენს ტუჩებს, როგორც საფერავს,
ვიწოვ მთვარიდან გამებს ჩვილ ქნართა,
გრძნობის წალკოტში სევდით დაჰბერავ,
გიცქერ ხატებას ძველ ყვავილნართა...
შფოთვის ბაღნარში ჩრდილმა ინათა,
ბლანდავ ტუჩებში დარდებს ძველებურს,
ელექსირს მასმევს თაღი წმინდანთა,
შევთხზავ პოემას ევანგელეურს...
მზიურ სვეტს ვარწევ, ტუჩთაგან ძლეულს,
მთვარეულ წარბებს ვკოცნი, დანისლულთ,
პოეტს ვახურავ ზღვისფერ ძოწეულს,
ქაფიან ტალღებს ვანდობ ქარის წყლულთ...
სისხლიან იებს მკვდარი ტუჩნი სძულთ,
ბროწეულს ვარჩევ ვნებით დაღალულს,
ვუმღერ მიჯნურებს ქროლვით მონუსხულთ,
მჟღერი ჰანგებით ვწვდები ლაღ ასულს...
ტუჩებს ვუჩოქებ მგოსნით დაღდასმულს,
ქარვისფერ ხელებს ვუძღვნი ნაზ ამბორს,
მეწამულ ფერფლში ვძებნი ცად ასხმულს,
გთხოვ დაეკონო ლექსად ნაამბობს...
ძოწისფერ ფურცლებს ფიქრებს გავანდობთ,
სიზმრებით ვჭედავ ლანდებს, ტიტანურს,
ლოცვას წარმოვთქვამ კრძალვით, სამადლოდ,
ვარდით გავავლებ ძვლისფერ ტიტას, მუსრს...