ლოდინში დაკარგული

კარგად ვარ... შენ როგორ ხარ?
იცი?.... მომენატრე,
--მეც შენთან ნიავს
ვატანდი შენზე ნატვრებს,
-  ჩემთან დრო ძალიან
ნელა მიდიოდა,
-- მე კი უშენოდ
გული მიმდიოდა.
-  სიზმარში გხედავდი...
კოცნას ვერ ვბედავდი,
-- შენ კი ცაზე ვარსკვლავების
ფონად ელავდი,
-  რა ძნელი ყოფილა
ცხოვრება უშენოდ,
-- იცი?... მეც მომბეზრდა,
უთქმელად..... უენოდ!.....
-  მე უკვე დამავიწყდა
თუ რა არის სიხარული,
-- მას შემდეგ არც მე არ
ვყოფილვარ მხიარული,
-  როგორ მომენატრე
ნეტა იცოდე,
-- გახსოვს შენ ჩემი...
სუნთქვა რომ გიწოდე?
- გახსოვს ვარდები...
ეკლებში კრებული?
-- მე მახსოვს თვალები.....
შეყვარებული.....
-  მინდა ჩაგეხუტო,
გულში მაკლიხარ,
--  შენ კი ჩემი სულის
სამყაროს აკლიხარ.
- უშენოდ ცხოვრებამ
აზრი დაკარგა....
-- დამპირდი რომ აღარასდროს
აღარ დამკარგავ....
-  მოდი ყველაფერი
დავიწყოთ თავიდან,
-- მე უშენობას...
ვეღარ გადავიტან!
- მთელი ცხოვრება,
სიყვარულს გპირდები,
-- მე მთელი სიცოცხლე
შენს გვერდით ვიქნები!
- როგორ მყვარებიხარ
ღმერთო არ მჯერა....
-- უნდა დავფიქრდეთ..
ამჯერად..... ამჯერად....
>>>>>>>>>>>.........
- ბედი კი იცინოდა,
შორიდან დაგვცინოდა,
ჩვენთან სიყვარულის
ფიფქები არცვიოდა,
ნატვრა კი იქ რჩებოდა,
სადაც იწყებოდა,
ფანქრით დაწერილი
სიტყვები იშლებოდა!
მთელი დიალოგი,
თავზე ჩამოგვენგრა,
თურმე ყველაფერი
ყოფილა წარმოდგენა,
ფიქრი ოცნებების
თითქოს რეალური,
ბოლოში აღმოჩნდა
არარეალური.....
პირველი ნაბიჯი,
პირველი სიტყვა,
თითქოს გამოგვრჩა,
არცერთს არ გვითქვამს,
თითქოს სიამაყემ
წაიღო ფერება და.....,
ერთ სიტყვას შევწირეთ
ეს ბედნიერება!
ერთმანეთს ველოდით,
დიდხანს და უთქმელად,
შეხვედრას კი ვნატრობდით,
სულმოუთქმელად....
ორივე ველოდით,
სიტყვებს ..... ავ-კარგებს,
აი ამ ლოდინში კი
მთავარი დავკარგეთ .......