სიზმრად

არ ენატრებიო არაო, არა…
მთვარე მიმტკიცებს…. მე კი არ ვნებდები,
მე შენ მზეს გადარებ, დილით ამომავალს,
მე შენ გელოდები….. როდის გათენდები.
როცა ღამენათევს სხივებით გამაღვიძებ,,
თვალებს გამიხელ და მეტყვი რომ აქ ხარ,
ალბათ დავიჯერებ, რომ ეს ის დილაა
მთვარეს რომ ვუმტკიცებდი….. რომელსაც გავხარ.
ყვირილს მომანდომებ…… სიხარულისაგან,
გამოფხიზლებამდე დროთაც გაჩერდები,
სიზმარში დილას ველაპარაკები,
ალბათ გათენდები…. ალბათ გათენდები……
სადაც ეხლა ვარ….. აქ უკვე ღამეა,
გარეთ ქარია და ბატონობს სიცივე,
უსასრულობაში ტალღები ხმაურობენ,
მე კი სიზმრები მიცდიან იგივე.
მთვარის შუქს ვუყურებ…. ზღვა გაუნათებია,
ცაზე ვარსკვლავები….. თითქოს სანთლებია,
გულში ჩაუკრია ზღვას თეთრი მთვარე….
თეთრად ანათებს.. აქ არე-მარე.
ტალღები სიწყნარეში რითმებს აჰყოლიან,
თითქოს სიცხადე სიზმარში ჩამყოლია,
სადღაც გავპარულვარ…… უსასრულობაში,
თითქოს რეალობის გრძნობა არ მქონია.
ფრენაც შემძლებია…… მთვარის შუქის ფონზე,
ოღონდ ეს დრო თვალდახუჭულს….. გამიტარებიხარ,
არსად არ წავსულვარ, არსად არ გავფრენილვარ,
ნაპირზე ვყოფილვარ და…. ძალიან მყვარებიხარ!