არსაით

ვხედავ წუთი არ ყოფნით ღამით მიტოვებულებს,
თვალზე ბევრჯერ ათალეს ცრემლიანი მომენტი,
თევზს და პურის ნამცეცებს ხალხი ვითომ ღებულობს,
ხალხი ვითომ ღებულობს და ძნელია რომ ერთი -

კალათიდან მიირთვას ასმა რწმენის გარეშე,
რადგან რწმენაც ხვედრია ერთეულის ან ორის,
საკუთარი თავისთვის მქვია პირისფარეში,
ოკეანეს სივრცეში წყლით მევსება კანოე.

წვიმა წვეთებს მიყვება, ქარი კიდევ ნიავებს,
მთაზე ახლა დაბრუნდეს ათი მცნება, დრო არის 
თითქოს ყველას, უკლებლივ, ზურგზე ლოდი მიაბეს...
დედამიწის ფორმა კი უცვლელია - ოვალი.

ციდან შავი ღრუბელი გვიცქერს წვიმის მუქარით,
სული არის სხეულის სახურავიც, ფასადიც,
მნიშვნელობა არა აქვს ამინდია თუ ქარი,
გზები გადარჩენისთვის არ არსებობს არსაით.

წყარო: litklubi.ge