ჩემს სოფელს

მკვდარიც შენი ვარ, ცოცხალიც,
ვმღერივარ, რა დამაღონებს,
ეს სიყვარული მარადის,
გაფრენილ ყრმობას მაგონებს.
დაგეხსომები უთუოდ,
პოეტი კაცის სახელით,
შენით თუ შენზე მლოცველი,
მხოლოდ სიკეთის მზრახველი.
გულს მოფენილი ბწკარედით,
როგორც შენ ლურჯი იებით,
ჩემი ლექსები - შენს ცაზე
აყვავებული მთიები.
დაგეხსომები და იტყვი
ჩემით თუ ჩემზე მლოცველი:
ამაოდ კიარ მღეროდი,
დიდების უარმყოფელი,
ვით ყრმობა, დედის ალერსი,
გიყვარდა შენი სოფელი.