ოჰ, ვით გვემტყუნვა

ოჰ, ვით გვემტყუნვა
სოფლისა ბრუნვა!..
წაგვიხდა ზრუნვა

მბუდარე გულსა!
ამად ვჰსტირთ წყლულსა
არ დაფარულსა...

ვჭმუნავთ ბედ-მწირნი.
გვხვევიან ჭირნი
ფოთოლთ უხშირნი!

დავიდნენ მთენნი
შარავანდთ მფენნი
აწ იგი მზენი.

ჰფარვიან ღრუბელს,
ავდრის საგუბელს,
წყვდიადსა და ბნელს.

ვსჭმუნავთ ბედ-მწირნი,
გვხვევიან ჭირნი
ფოთოლთ უხშირნი!

შებრყვილულს გულსა
ცრემლით ვბანთ წყლულსა.
ესრეთ მორწყულსა

მოჰსდის სამყოფი
სევდის ნაყოფი,
გონების მყოფი.

ვჭმუნავთ ბედ-მწირნი,
გვხვევიან ჭირნი
ფოთოლთ უხშირნი...