წარწერა დოქზე

დოქი იდგა მაგიდაზე, ჭიქა იდო დოქთან
და მუცელზე დოქს ეწერა: `ყველაფერი მოკვდა~.
გამაკვირვა, მაგრამ მერე დამაფიქრა მე მან:
იქნებ მოკვდა სიყვარული, სისადავე, კდემა!
იყო ხალხი: გრიალებდნენ აბედით და კვესით... –
თვითონ იყვნენ სახელმწიფოც, კანონიც და წესიც.
იყო ხალხი: ერთი გაკვრით მთას აქცევდნენ ღველფად.
ჩვენზე რაღას იტყვი, მტკვარო? შენ რას იტყვი, ელბა?

იყო ხალხი: მდინარეებს აბრუნებდნენ უკან...
გამოხედვის სხივს აქცევდნენ თვალისმომჭრელ შუქად.
დღეს სხვა დროა, დღეს ლაზერის სხივი ლოდებს აპობს.
დღეს არავინ მოუსმენდა ბონაპარტეს – ნაპოს...
მის განვლილ გზას დღეს რაკეტა ერთ-ორ წუთში გალევს.
დღეს არავინ არ მოუსმენს მაკედონელს – ალეს.
არც კეისარს – იულიუსს, არც ხმელნიცკის – ბოგდანს.
ნუთუ მართლა ყველაფერი დაეცა და მოკვდა!

ძალიან მშურს იოგების, კიდევ უფრო – მოგვთა:
სულ ერთია მათთვის, კაცი სულდგმულობს თუ მოკვდა.
რა კარგია სუფრის გაშლა დედაჩემის ქოხთან,
მაგრამ რისთვის ვილხინო, თუ – ყველაფერი მოკვდა!
და შენს განსხვავებულობას! და შენს იერს, კოხტას,
რა ფასი აქვს, თუკი ცისქვეშ ყველაფერი მოკვდა!
დოქი იდგა მაგიდაზე, ჭიქა იდო დოქთან
და მუცელზე დოქს ეწერა: `ყველაფერი მოკვდა~.