როს განვიცადე ბედკრულმან

როს განვიცადე ბედკრულმან,
გულის საკვდავად, დარია, -
ცნობა მიმხადა მთიებმან,
სურვილმან მისმან დარია.
ვერ ესწორვიან ციურნი:
კრონოსი, დია, დარია;
მკრთოლვარებს სხივი ბაკთაგან,
ვითა მრისხანე დარია.
მჭვრეტელთა შუქთა მფენელად,
შვიდთავე ცთომილთ დარია!

შენ, მუშთარსა, გეაჯები
გულ-მტკივნეული, მტირალი:
მოყვარემ მომწყლა საკვდავად,
მტყორცნა ჰინდელთა სამალი;
ვეღარა დავჰსთმე, მიმჭირდა,
აწ არღარა არს სამალი.
მას მოუკლავარ, ირწმუნე,
ვისა აქვს ბაგე მჭვირვალი;
ბროლი და ლალი შეთხზულან;
ქვე დარიდებით დარია!

ისმინე ჩემი ჩივილი
და მწუხარება ვითარი!
წამსვლიან სრულად ცნობანი
და დამცემიან ზე-ზარი;
გულსა შემდგმია საჭრელად
მახული გიშრისა სარი;
გაფიცხებულ-არს გონება,
ურწყულში მიმომაარი:
სულ-დგმულსა არა მიტევებს
იგი ჯალადთა დარია!

უზენააროვ მარიხო,
რად მრისხავ ესრეთ დაგულსა?
გაფუცე მზესა მას შენსა,
ნუ დამიტევებ მე წყლულსა!
უმკურნალოდღა რაღა ვჰყო?
ვერ დაგაშორვებ აწ გულსა!
ვაი, თუ არა ელხინოს
რაყიფებთაგან გაბმულსა!
თავსა მოვიკლავ უცილოდ,
ის ჟამი მათ-თვის დარია!

ჰე, საყვარელო, ისმინე;
შენი სახმილი მგზენია;
ღაწვი ბროლითგან ვარდს ჰსჩაგრავს,
მჭვრეტელთა ამაზრზენია;
რა შენ გამოჰსჩნდი ქვეყანად,
გაცუდდე ცისა მზენია!
ნუ ხარ უწყალოდ, იკმავე
ესდენი სინაზენია!
განაგდე იგი ჟამები,
აწ, მზეო, ჩემკენ დარია!