მნათობთადმი

დავით სარდალზე

ჰეი, მთვარეო, შენი მკვირანო:
რად მიაჩრდილენ შენცა ჭირანო?
მილევით მოსჩან, კეთილ მჭვირანო,
ან არ კეკლუცნი ამად ტირანო!
ვა თუ სხვა გქონდენ შენა პირანო,
ჩვენთა დღეთავე შემამცირანო!
მიწყითნო მთენნო, ზე სამზირანო,
ხელნი ამწევეთ არ გამწირანო!

მივედ, ოტარიდ, სიტყვა მდიდარო,
ცორანო ცისა, გვირგვინ-კიდარო,
ცეცხლისა კვალთა გამომზიდარო,
ნუგეშის სხივით უხვად მდიდარო!
აღლესე ენა დამამშვიდარო,
დასჭერ სავნენი გამაფლიდარო!
ახადე გულსა დამაბინდარო,
ეგ არს სპასპეტი ცეცხლ-ნაკიდარო!

მელტავრო ცაო,
გულებ საცაო,
ასპიროზს ამცენ, აფროდიტს აგენ!
შემოკრბით ცები,
ჰქმნეთ საოცები!
ასპიროზ, საქმე შენ გამოაგენ!
სიტყვითა ლომი,
ბედ-განაკრთომი,
თქვით, თუ ნეტარ ვინ ვით მოიძაგენ?
ბედ-სვე-ეტლ-სოფელს,
ერთ-პირად მყოფელს,
მაზედ აქვს ძვირნი, ესრეთ შევაგენ!

მზევ, შენი ცანი
მე ვეღარ ვსცანი:
კეკლუც კოჭიმლად სხვად ვლიან გზათა!
მნათნი ზენანი,
შვენვა-მფენანი,
სრულად გარდახდენ ადგილის დგმათა!
ამდოვრენ თვალნი,
ეც ყურთა ძალნი,
გზა მყევ, გაცნობებ ლომისა ხმათა,
თუ ვითარ სულთქმით,
არღა უკუთქმით,
ინატრებს მისის სისხლისა სმათა!

მარიხ-არიავ,
არ სწორ მარიავ,
შენცა შემდგარხარ უსწოროთ კვალთა!
ჭიმჭიმელ ხვევით,
ვეღარ მიმთხვევით,
კიდეგან ქმნილხარ შენთა ბორბალთა!
ვისდა ვლი ძალით,
მარიხო, ხრმალით?
ვისდა იკადრებ საცილო ბრალთა?
ეგე იგია,
თუ გაგიგია,
ვინც მოიზიდავს სამფსონის ძალთა.

მიხედენ, დიავ,
წყალობა ღიავ,
ცანი უცაენ, უმართლენ გზანი.
გარდაეთხ უხვად,
ნუგეშის მქუხვად,
მას მიახმარენ ზენარა ცანი!
სად ფერ-ნამკრთალსა,
მარტო-რქის ძალსა,
ძლითღა უპყრიან სიკვდილნი მზანი!
გაწირვად მისრულს
სოფლის განსასრულს
მუშთარი შვებად შეამეცანი!

კრონოს ალბასტრო,
მიეც ემპლასტრო,
ოთხ-კერძოდ წყლულსა, მას განწირულსა!
ახადენ კვართნი,
სევდის დამმართნი,
თავისა მტრულსა სიკვდილ-ნატრულსა!
ცანი უდღევენ,
დღენი უმზევენ,
მზენი უმწევენ ბნელ-მინარულსა!
ვარსკვლავთ ცთომანი,
მიმოკრთომანი
შენ შეუსწორენ ბედ-გამაკრულსა!

ცის კარავთ სვეტნო,
რიცხვ ათორმეტნო,
აღიმსთვეთ თვალნი, ფიცხლად გვალენით!
მიაკრბით კარად,
[სად] ლომი მწარად
იგლოვდეს, გლოვით შეიბრალენით,
ამირ-სარდარი,
მზეებრ სადარი,
სწორ შეუდარი, ბნელის ხალენით!
გულის ცა ტყდების,
რიცხვსა აკლდების,
შეწევნად მისდა მიიცვალენით!

მთიებ-ცისკარო,
მთენვა-მიმკარო,
მიასხენ სხივნი დღედ-ღამედ მვლელსა!
უაჯენ ქენვა,
უახლენ ლხენვა,
აკმაენ ტკენვა თავისა მკვლელსა!
განუხვენ კარნი
გულს დანაკარნი,
სოფლის სიმძიმით ვეღარ შემძვრელსა!
ჩვენცა სიახლე
მით განგვიახლე,
მისის თვალ-შედგმის მუდამ მნატვრელსა!