მე სული ჩემი ფეშქაშად

მე სული ჩემი ფეშქაშად
შენთვისცა შემიწირია.
შენს სიყვარულზე სიკვდიდმდე
მაქვს გასატანი პირია.
დაო, შენც იცი, შორს მყოფსა
მაჭკნობს უხსნელი ჭირია.
პავლე სწერს მოციქულიცა:
\"სჯული არს სიყვარულია\".

მცირედიღა მაკლს სიკვდილსა!..
ეს არს, მოვიდა ჟამია!..
ტილოს ვმზერ ჩემად პერანგად!..
მიწას მითხრიან!.. ვა-მეა!
ვინ დამიტირებს? არვინ მიცვს,
არვის აქ ცრემლთა ნამია!..
ოდეს ვესტუმრო მიწასა,
გახსოვდე მაშინ - ძამია!

თვარა ამ სოფელს ზილვასა
არ ველი შენსა, ჰე დაო!
ფრთენი არა მაქ - ავფრინდე,
მოვიდე სწრაფით შენდაო.
[........
............] ხედაო.
ბედითმა ბადემ შემიცვა.
უგა[...........]

მეგობართაგან ძულვილი
დია ვიქენი იავარ.
პირველ ვარ დებრვე მესურვე;
ახლა მქნეს ვითა იავარ.
შეყროლდენ ჩემგან და დალპენ;
განმაგდეს, ვითა ჭია ვარ.
მსწრაფლ მომიძულეს ყველაყამ;
ცრემლითა დანატია ვარ!

ჭირსა შევსწუხდე მალიად, -
რა არის ესე კაცობა?!
პირუტყვი უღელ შინა სწუხს, -
მისი მექმნება მსგავსობა;
ბოლოს საძოვარს მიუშვან, -
აღარც მას ახსოვს მგზავრობა.
პირველ ჭირს განვლით ყოველი,
მერე მოგვეცეს ხარობა.