ბესარიონ გაბაშვილი
პოეტი, პოლიტიკური მოღვაწე
მე მივხვდი მაგა შენსა ბრალებსა
მე მივხვდი მაგას შენსა ბრალებსა! მე განგიცხადებ დანამალებსა! რად არა ჰრიდენ განსაკრძალებსა, ხელი რად მიჰყავ ძნელსა ვალებსა? რად მიჰყევ სხვათა ჭკუა-მთვრალებსა, ნებით მოშორდი მისათვალებსა? არ შეგიბრალებ შეუბრალებსა, თუმცა უყვარდი მისსა თვალებსა! რად არა ჰრიდენ განსაკრძალებსა? რადგან ძლეულ-ხარ შენისა ნებით, თავს რაღად მართლობ თანის-თანებით? ან რას იყოვნი ჟამსა ხანებით? რას ინუგეშებ ცრემლსა ბანებით? ხელი აიღევ მაგ სავანებით, შემწე იძიე ბანის-ბანებით! აგრე ვერ მომკი ვარდსა ყანებით! რად გულს განიწონ საკვდად დანებით? სხვას გირჩევ გზასა და სხვას ძალებსა! მივედ, ყარიბო, უთხარ ბულბულსა, მას შვენიერსა, ტკბილ-ხმა უსულსა: შეგამუდარებს ქველსა სუმბულსა, სიტყვას დაუფენს, ვითა ბუმბულსა; შუა შემოვლენ, შეუქმენ გულსა, ვარდ-თანა მივლენ კარ-დარაზულსა, მოახსენებენ მაგ შენსა წყლულსა; ვიცი, გიხსნიან ბედითა კრულსა! მაგრა გახსოვდეს გულსა სალებსა! თუ ნახო ვარდის კარნი ღიანი, ან მოგეგებნენ ნაზნი იანი, ჩემ მაგიერად იგი ჭკვიანი ნარგიზი ნახე, ქცევა-მზიანი; ესრე უამბე: იყავ სვიანი, ანუ სად ვვლიდე კეთილ-გზიანი? ვარდი მიკითხე, აგრევ იანი, მეცა გახსოვდე მცირე დღიანი, მომიგონებდე ფერ-ნამკრთალებსა! გარდმოუტევე თვალთა მდინარე, პირველად ჩემგან გულ-მომდინარე. სალამი ჰკადრე არ საწყინარე, ეს შენათვალი მიუწინარე; მეცა ვიყავ-თქო თავ-საჩინარე, ადგილი მქონდა დასაბინარე! გირჩევ შეგბრალდეს გულ-ნამტკინარე, აწ შეიწყალე ანამტინარე! მანტორ გაბრალებ ფესვით ბრჭალებსა!