ვაშა მას დღეს

ვაშა მას დღეს, როს განმეღო ცის კარი!
განკვირვება მჭვრეტთ სასურვოდ ისმოდა!
ნათელსა ჰსთოვს აფროდიტი-ცისკარი,
ელვარობით ტოპაზის ტახტს ისმოდა!

მზედ ტურფაობს შვენებითა ის არე,
მელნის ტბანი ნარგიზთაგან ისარე;
სატრფოსათვის ზრო-ტანითა ისარე.
კეკლუც-ნაზად ერხეოდა, ისმოდა!

მის ბუნება ეხატება დარითა,
შვიდ მნათობთა უაღრესობს დარითა;
მას დიანა რით ედრება და რითა?
შავ-გლახ გული მახვილებით ისმოდა!

ოდეს ვნახე ის პირ-მთვარე, ეზარა;
იადონი ტკბილის ხმითა მეზარა;
მას თუ ვშორავ, ვეჭვ სიცოცხლეც მეზარა.
ცხოვრებისთვის აწ შარბათი ისმოდა!

ბროლსა და ძოწს თანხმობითა აგებსა.
ვინ მცბიერობს, ენა მისთვის აგებსა;
ნუღარ ჰსჭმუნავ, - ქუფრად ბინდსა აგებსა!
ქვეყნისათვის ნელ-საცხებლად ისმოდა!