ან-ალვაო ტანადობით

ან, ალვაო, ტანადობით, ბან ბულბულს მიგიგავს ენა;
გან, გიელვარებს პირი, დონ, დახატული ხარ შენა;
ენ, ელვარე, ბადრო მთვარევ, ვინ, ვის ეწყინა შენგნით წყენა;
ზენ, ზილ კამო, გიშრის თმაო, ჱაე, ჱაერთ იწყო ფრენა;
თან, თურან, ინ, ისარნი, სიცხოვლით დაგიწვავს შენა!
კან, კვდარი ვარ შენის ეშხით, ლას, ლამაზო მომიგონე;
მან, მიშვრები, თვალთა ცრემლი, ნარ ნაღვაწლიც მამიგონე;
ჲიე, ჲინდის ხემწიფეო, ონ, ოდესმე დამიკონე;
პარ, პირზედ გასხედან ხალნი, ჟან, ჟურვილით თვალთ მიმონებ;
რაე, როდის ვერ გიხილე, სან სურვილმან არ მასვენა!
ტარ, ტურფა ხარ მშვენიერი, უნ, უდროოთ გევხარ მთვარესა;
ფარ, ფერადათ აყვავდები, ქან, ქალნი გისხედ გარესა;
ღან, ღრუბელში ანათობ, ყარ, ყარყარობ სხვის არესა;
შინ, შემრისხავ უმიზეზოდ, ვინ, მერ მოველ შენს არესა;
ცან, ცუდია ეს სოფელი, ძილ, ძილმან არ მასვენა!
წილ, წამებო, ესეც კმარა, ჭარ, ჭირადათ, ვიქმენ ხელად;
ხან, ხილვასთან ედარები, ჯან, ჯილჯიყობ მარგალიტსა;
ჰაე, ჵოე, როს გახშირდა, ბესიკს ესმა შენგნით ყენა!