concerto #3

გუშინ ნაწვიმარ ცაზე ვკრეფდი
სიზმრის ყვავილებს
აყვავებული დედაჩემი
გავთელე ფეხით,
მერე შვილივით დავიტირე
ბავშვობის სატრფო
როცა გარდაცვლილ მამაჩემზე
უფროსი გავხდი,
მე ნაადრევი ნაყოფივით
მოვწყდი ჩემს ბინას
და სამყაროში გავიფანტე...
ჩემი წარსული ვერ მოესწრო
ნანატრ დედობას,
ჩემი სუნთქვისგან დაიცალა,
გარდაიცვალა...

ერთად აფეთქდა ყველა ვარსკვლავი,
როცა მე ვიშვი,
ხმა ჩაეხლიჩათ ყეფით ბაყაყებს,
ჩემმა მხლებელმა ზამბახებმა გამხადეს შიში
და მარტოობით მომავარაყეს,
და ტკივილების ყვავილებით გადაპენტილი
ჩემი სხეული – გრძნობისა და ფიქრის ნაყოფი,
სიზმრით აავსეს,
გაშლილ თმაში ღამე შეხიზნეს
ღამე დამარქვეს
და მეც ვღამობდი...

მერე ვიღაცის მყუდრო ცოლად გარადავიცვალე,
გამომეღვიძა საკუთარი სხეულის ჩრდილში,
თმებში ბალიშის ბუმბულივით შემრჩა სიზმარი,
ჩამოვიკრიფე თითებიდან კვირტები შიშის
და ნაადრევი სიზმარივით მოვწყდი ჩემს ბინას
და სამყაროში გავიფანტე...

ვანთებ ვულკანებს საკუთარი ხსოვნის წინაშე
და გაფანტული წამებიდან
ჩემს თავს ვაგროვებ,
დრო შეიკუმშა ჩემში,
ვარ ავოგადროს რიცხვი
და უჟანგბადო მთვარე,
სადაც შეხებით ლაპარაკობენ.
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
0 კომენტარი

@ კონტაქტი