მრავალძარღვა

ნეტავ რომელი მრავალძარღვა შემიხორცებდა
თვალებს. სისხამზე
განთიადის ტყეში მოვკრეფდი,
გეიზერები პირს შეკრავდნენ,
გაიშლებოდნენ მკერდის კოკრები.
თვალის სიღრმეებს ვიღაც ცვილით ამოავსებდა,
და მცირე კვალი – თითქოს ფრჩხილით მონიშნეს ფრთხილად –
ეს დარჩებოდა თვალებიდან,
რომელთაც სურდათ
მიწას მღილივით შესეული ნამის მოხილვა.
ცხვირიდან წამომსკდარ
ალისფერ გირლიანდებს
გადამსკდარ მუხლებზე
– ყვავილებს ძოწისფერს –
ნეტავ რომელი მრავალძარღვის წვენი, მოცისფრო…

იმას, რაც არასდროს არ მასვენებს,
კლდეებს გამოვტეხო ალმასები,
რომელი სკალპელი, ალესილი..

სხვის მოჭრიატე სინათლეებს – ხალიბთა რკინას,
(რაც სულ მტკიოდა, სულ მეწვოდა და სულ ვიტანდი)
მოვიშორებდი,
და სხეულის მყუდრო კელიას
გავინათებდი საკუთარი ლაზურიტებით…

და ამ სიჩუმეს და სიგრილეს – უძველეს კედლებს,
რომელსაც ეჭვის ღამურებიც აღარ კაწრავენ,
ყველა სიტყვის და ყველა ლექსის
მარაგს – საძვალეს,
დავიწყების რომ დავადე ლოდი,

როგორც სამოთხის ბაღებს გველი –
ან იქნებ სიო,
შეარხევდა სხვა მელოდია,
სულ სხვა, უცნობი მელოდია…..

ნეტავ რომელი მრავალძარღვა….