მერამდენეღაცა იავნანა შვილს

გიყურებ, ვითვლი
ღიმილის მარცვლებს,
ფრთხილად გითესავ ლოყის ღრმულებში
ამ სიხარულის კრატერებში.
მე უფრო მეტი მმართებს შენი
ვიდრე – შენ – ჩემი –
იმ ცხრა თვისათვის,
ამ წიაღით რომ გატარებდი.
სხივი – პეპლების მცირე გუნდი
ტაშის შემოკვრით დავიჭირე
ხელისგულებში მოვისრისე.
ბედნიერება აქვე არის
გაერთიანდა ყველა სიტყვა,
ყველა ნაწილი ოსირისის.
ხელისგულების ყვავილები,
კანის უტკბესი ბუტკოები
დილის სხივებზე გეხსნებიან.
გულიდან ტვირთად მეხსნებიან
ბორკილებივით მეხსნებიან
არდაწერილი ლექსები.