დაგვიანებული შერიგება

მეზმანე,
მოხველ,
მომესათუთე,
ცრემლი მიცვალე ტრფობის ტაროსით,
მიარმაღანე ვერცხლის სათითე
და მე, შეშლილი, შვებით ვტიროდი…
შენი სიკვდილი განა მახსოვდა, _
რომ მიღალატე და დავიღუპე,
რომ შენი მზერა სულეთს გასხივდა,
რომ მიღმურ მნათობს გაუღე უპე…
გამომეღვიძა:
დარდის დევებად
დამაწვნენ დილა და განთიადი…
რა ფუჭი იყო ის მოტევება,
მზექალო, რარიგ დაგაგვიანდა!