სიცოცხლე

სადღაც შურთხი სტვენს, ზვავი ქუხს და სადღაც ქარი ქრის,
ღილღოს ზამთარმა ვერ ჩაჩუმქრა სიცოცხლის ფეთქვა,
ასა მჩქეფარებს, წყარო ტირის, ჩიტი რტოსა ხრის,
სადღაც შურთხი სტვენს, ზვავი ქუხს და სადღაც ქარი ქრის,
მხოლოდ მაგ სხეულს გამიჯვნია ყოფნა – არიფი,
თითქოს, მზექალო, შენ აქამდე სული არ გედგა…
სადღაც შურთხი სტვენს, ზვავი ქუხს და სადღაც ქარი ქრის,
ღილღოს ზამთარმა ვერ ჩაჩუმქრა სიცოცხლის ფეთქვა.