შენ და სასმელი

მუდამ ხომ არ მაქვს თრობის სასმელი,
ფურვა კი შენი უნახველობის
მე მარად მასმევს სევდის სამსალას
რომ არ დავღონდე უნაღველობით.
ჰოდა, როდესაც ღვინის ამქართან
ღრეობის აღმართს ავებღატები, _
რად გაიკვირვებ, _ თავგზა დავკარგო
და მიმავიწყდეს შენი ხატება?
მე რომ სათრობი მუდამდღე მაქვნდეს,
ალბათ აღარც კი მოგისურვებდი
და შენი ტანის უტურფეს ნაკვთებს
გადავშანთავდი სასმლის სხურვებით…
ათასში ერთხელ მომიწევს თრობა,
სხვა დროს კი შენთვის ნაღველი მთანგავს,
ასე შუღლობენ ღვინო და ტრფობა
და ერგებიან მგოსნის გულს ბანგად.
შენც რომ ყოველდღე პირისპირ მყავდე, _
შორს გავტყორცნიდი ღვინის თასს ალბათ,
ვესესხებოდი მეხოტბე შავთელს
და ვიმღერებდი შენს ხოტბას ყალბად, _
ჰო, დიახ, ყალბად!
რადგან მგოსნებმა
თუ გამოვკრიფეთ ნატვრის მაყვალი,
სულ სხვა, ახალ კერპს ვეძებთ ოცნებით,
რომ ახლა მათ ვცეთ სიტყვით თაყვანი.
მაგრამ სასმელი? _
ამგვარი კითხვა
არც დაესმება თრობის ხატებას; _
ვითაარ ლექსს
და ვითაარ სიტყვას,
მგოსნისგან ბანგს არ ეღალატება!