პოეზიის განსაზღვრისათვის

მე პოეტობა
სანუკვარი მადლი მეგონა
და ახლა მივხვდი: ის უღელი
თურმე ყოფილა.
მარჯვე სტრიქონი
ყოვლისმზომი ადლი მეგონა,
მაგრამ სამყარო მეტად ვრცელი
თურმე ყოფილა.
პირველი ლექსი
ამაღლება ჩემი მეგონა,
მცირე გორაკი
მე მწვერვალის თხემი მეგონა,
უწვერულ ჭაბუკს
ვაჟა ჩემზე მრწემი მეგონა,
ყრმობის ოცნება თვალუხელი
თურმე ყოფილა…
მე პოეზია
მოუმკელი ყანა მეგონა,
წვერი კალმისა მეტად მჭრელი
დანა მეგონა,
მოძმისთვის მღერა ასე ძნელი
განა მეგონა,
ტანჯვა მგოსნისგან განუყრელი
თურმე ყოფილა!