მახსოვს ქარი სძრავდა ჩვენი სახლის ლანდურს, ხმა ხან ჩონგურს ჰგავდა, ხან სევდიან ფანდურს. და სტიროდი, დროო, როგორც ბედისწერა, სახლი უეზოო და უსიცოცხლო კერა.
შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.
© POETRY.GE 2013 - 2025
0 კომენტარი