ზღვაზე
საბრალო ნავი! როგორც კლდის ზვავი გულ-შემზარავი, ტალღა შეასკდა იმის სუსტ ნაპირს... ტალღას გადაყვა.. და ვით სიპი ქვა დაეშვა.. წაყვა დაუსრულებელ კვნესა-გასაჭირს.. ეგრე ამ ჩემს გულს, სიცოცხლით გზნებულს, ტრფობით ანთებულს, (გულს აძგერებულს), მოხვდა ეგ სიტყვა სასტიკი, მწარე, სიმშვიდით, წყნარად შავი სუდარა გადამეფარა.. ოჰ, რა რიგ ღრმაა ჩემი სამარე.
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი