თითქო არა აქ

და დედამიწა ბნელდებოდა, იძირებოდა.
თითქო არა აქ, არამედ შორს, სხვა ქაოსებში.
მახლობელ სოფლად კივის ჭოტი, ყეფენ ძაღლები.
შარაზე მიდის სხვა მეურმე დაგვიანებით.
გაიხმაურეს ერთხელ კიდევ ურმის ბორბლებმა
და ყველაფერი მიინაბა, დადგა სიჩუმე:
ო, რას ნიშნავს ეს... ეს სიჩუმე, ეს გაოცება?
ეს უხილავი, მშობლიური ჩვენი სიჩუმე?
რისთვის არიან გაყინულნი მაღალნი მთანი?
რამ დააყრუა შარა-გზები, სადაც ოდესმე
ექანებოდა მძაფრი ცხენი მაკედონელის?
ო, როგორ მესმის მე სიჩუმე ამ ნანგრევების,
როგორ მაღელვებს მე ყოველთვის იგი სიჩუმე...
მასში იდუმალ ძილით სძინავს ახალ ქაოსებს,
იგი ღელვაა დაფარული, უჩინარ ცეცხლის.