მე ერთადერთი მქონდა წუხილი

მინდოდა წყაროს წყალი გემოთი
და მშობლიურით სუნთქვა სიოთი,
მე მივდიოდი და ვეცემოდი,
ისევ ვდგებოდი და მივდიოდი.
როცა თოფების ატყდა ქუხილი
და ზარბაზნების გრგვინვა და ჭექა,
მე ერთადერთი მქონდა წუხილი:
თქვენი სოფლების ღვია და დეკა.
შორს ერთადერთი ენთო სანთელი,
უუძველესი ბაღის ტოტებით,
აქ კი გრიგალი, კორიანტელი
და ტყე მშფოთარე თავგამოდებით.