ოთხი დრო

დროო, როგორ თრთის
შენი წამწამი,
კაცი თავს გადგას
მუდამ სამ-სამი,
არა ერთფერი.

შენ აგაყვავა
პირველმა სამმა,
შენ გაზაფხულის
გფარავდა გამმა
და ყვავილთ მტვერი.

შემდეგ მოვიდა
მეორე სამი,
ზაფხულის ბაღად
აქცია წამი
გაზაფხულისა.

მესამე სამმა
შეჰკრა, მოჰკონა
ველთა ათასი
ძნა ტონა-ტონად
შვება გულისა.

მაგრამ მოვარდა
მეოთხე სამი
მრისხანე რისხვის
წამოსასხამით,
დაისადგურა.

მთებს შთაუბერა
სული სხვაფერი,
კვლავ შეუბერა
და ყველაფერი
გაანადგურა.

მაგრამ ხომ მოვა
პირველი სამი,
გამოაცოცხლებს
ყვავილებს ნამი
ციური კალთის,

განვლილი ჭირი
უჩნდეს არაფრად,
გაიფრიალებს
ცისფერი აფრა
ლამაზ ხომალდის!