რა ღრიანცელში ვიდოდა გემი


დაღამდა,ნისლი  გადეკრა შარას,
ტყეს  დეფარა ღამის  ბლონდები,
მაგრამ გხედავ  მთების იარას
და  უსათუოდ მოგაგონდები.
რა  ღრიანცელში ვიდიდა გემი
და  საშიშარი იყო ტყე-ველი,
ყველგან,ყოველში  მარხია ჩემი
სულის ნაწილი  შეუმჩნეველი.

შეგიძლიათ გააზიაროთ მასალა, თუ მიუთითებთ ავტორს.

0 კომენტარი

© POETRY.GE 2013 - 2024

@ კონტაქტი