შენი სადღეგრძელო
კაფეში სევალ სრულიად მარტო და ორს ავივსებ სასმელით ჭიქას, ერთი შენია (უნდავიდარდო ასეც და ისეც, აქაც და იქაც). შენს სადღეგძელოს ჩუმად ჩამძახებს ჭიანურები, ვასვამ: ალავერდი! მაგრამ შენს ჭიქას ხელს არვინ ახებს, პასუხს არ მაძლევს ხმათა ხავერდი. და გაფითრებულ სარკეში მცურავს ეს მწუხარება ვინ დამიფასოს? მე გეუბნები ასე სამდურავს, მაგრამ შენ მაინც არ მაძლევ პასუხს.