ია

ზამთარმა გადაიარა,
ცაში ცხრათვალა მზეა,
მარტო ენძელა კი რა,
უკვე აყვავდა ია.
ღობის ძირებში ყვავილებს
აგროვებს ჩემი მზია...

ახარებს ოქროს შინდები,
ბუჩქთან დამჯდარი ზიზილა,
ნაკადული რომ უმღერის
გადაქცეული სიცილად.

აქვეა მისი ძამიკოც -
დიდი ვაჟკაცის იერით,
ნამცეცა მზიას არიგებს,
როგორც ბრძენი და ხნიერი:

"ნუ სწყვეტ, აცალე, იხარონ
ზიზილებმა და იებმა
მათი სიცოცხლის მოსპობა
ბავშვებს არ გვეპატიება!"