როგორ, როდის, საიდან..

მე შენთვის წერა არ მომწყინდება,
შენ ჩემი ფიქრის კითხვა და სმენა,
შენზე რომ ვფიქრობ, სული ბრწყინდბა,
იძინებს ეჭვი, იღიძებს რწმენა.
და მიკვირს -
როგორ,
როდის,
საიდან
გამაჭაბუკა შენმა ზმანებამ.
და ვიცი, გული ვეღარ აიტანს
ახალ გაზაფხულს და ამწვანებას.

აჰა, მიიღე ეს ერთი ლექსიც,
ნაფიქრი ღამით, ნაწერი დილით,
დაღლილი გულის ამონაკვნესი,
დიდი ოცნების პატარა ჩრდილი.
...

მაგრამ სიკვდილი სჯობს
გაზაფხულზე,
და ეს სიგიჟე მამშვიდებს ზოგჯერ,
ამ განსცდელსაც ღიმილით
ვუმზერ...
კვლავ დაღამდება და კიდევ მოგწერ.