ბოლო გაჩერება

ზაზა თვარაძეს

ხეებიც იდგნენ, მეზობლების დეკორატიულ
თავშეყრას ჰგავდა მოყურყუტე ბაღი დეკემბრის,
საპანაშვიდო, მლიქვნელური თავმოდრეკები,
ბებერ მერქანზე ახელილი შავი ნუჟრები
და ჭირისუფლის უსიტყვობის უსასოობა
მას მერე, შენ რომ თვალში ცრემლად ამოუშრები.

წაჩურჩულება და ბაგესთან გამკრთალ ღიმილზე,
წაფარებული ცრუ წუხილი, როგორც ნიღაბი
და შენ აღარ ხარ, შენ მაშინაც აღარ იყავი,
რომ დაინახე შავი უპე ბებერ მნათობის
და შეგეშინდა საკუთარი უნუგეშობის,
გაბმული სმის და ცივ კედლებთან მასლაათობის.

სალამი, ძმაო, ზეციური ზესტაფონიდან,
ჩვენ ისევ აქ ვართ პირობითად, რადგან ვითვლებით
ამომრჩევლებად და ცხოვრებას ასე მითვლემილს,
დღეღამეებით გადავებით და მივენასკვეთ,
ვათვალიერებთ ბოსხს, ბრეიგელს და ჩვენს ქალაქში
მათ პერსონაჟებს და იმათაც, ვინც იენასკენ,

ვინც ლონდონისკენ, პარიზისკენ, თელავივისკენ,
ათენისაკენ, დუბლინისკენ მიემართება,
ზოგი წავიდა, ზოგი მიდის, ვინ ემართლება
წასულს და წამსვლელს ან წასვლაზე ფიქრში ჩარჩენილს,
აქ ვადამდელი არჩევნების ისმის გნიასი
და გვაქვს იმედი შეუცვლელი მამა-მარჩენლის.

ჩვენ ისევ აქ ვართ, ეს ხეებიც აქვე არიან,
და ხეებივით ფიქრის ბაღებს ვერ გავექცევით,
თქვენ დაბრუნდებით გაზაფხულზე, როგორც მერცხლები,
როცა სხივები ლაჟვარდების სუნთქვით ელავენ,
მაგრამ მანამდე იმედია, გავმეჩხერდებით
და სათითოოდ ყველას ვეღარ გადაგვბელავენ.

ტრამვაის ბოლო გაჩერება გაგახსენდება
ეკლესიიდან გამომავალ ნასტუდქალაქელს,
ხსოვნის ფრაგმენტებს, აბურდულებს, ვერ დაალაგებ,
მოხრიალდება სამოციან წლების ვაგონი,
და ერთმანეთში ვერაგულად აილუფხება
წარსული, აწმყო, რეალობა და მონაგონი.

აქ არი ბოლო გაჩერება და მზეს ჩახჩახას
ოქროს მარცვალი დაბნევია ასი ბათმანი,
მაინც სუსხია და ფხიზელი დროის ვატმანი
გირჩევს ჩახვიდე დეკემბრიდან და “მე არ ვარ შინ,”
კი არ იყვირო, გაიფიქრო, რომ ჩაგეძინოს,
და გაგეღვიძოს გაურკვეველ წლის იანვარში.