ბაბუა

აღდგენილი პორტრეტი


ხედავს
სისხლით გატიკნილი წურბელები -
როგორ იკლაკნებიან წყლიან ქილაში.

მოხუცი წევს და
ნათესაურ კავშირს ვერ გრძნობს წურბელებთან,
საერთო სისიხლის მიუხედავად,
თუმცა ზიზღითაც ვეღარ უყურებს.

უნებლიეთ შეამჩნევს სურათს,
საიდანაც ბიჭი დაჰყურებს,
რომელიც ტუჩთან მალავს ღიმილს,
თვალები კი ნაღვლიანი აქვს,
უფრო, ვიდრე ამ სურათის გადაღებისას.

აქვე ჰკიდია ძველი რადიო,
და ორმოციან წლების ამბებს ზოგჯერ ჩიფჩიფებს.

აღარ უსმენს მოხუცს რადიო
და არც რადიოს უსმენს მოხუცი
და მერამდენედ აღმოაჩენს
თავის ნაკვთებს შვილის სურათზე.

ზოგჯერ უკვირს: როგორ ისწავლა მოთმინება.
ის ფანჯრასთან მოშრიალე ხეს
თვალს შეავლებს
და იმ ხეზე შესკუპებული ბიჭი თვალწინ წარმოუდგება,
ისევ სურათად რომ უნდა იქცეს
და ისევ ზიზიღით გადმოხედოს იმავე ქილას წურბელებიანს.


დაუხმარებლად ამოიყვანს იგი წურბელას
და კისერზე დაისვამს, მარცხნივ.
აი, მთელი მისი საქმე:
ძველი მუყაოს რადიო და
ბიჭის სურათი მეათასედ გაცოცხლებული,
და უჩარჩოო წარსულიდან ფრაგმენტების ამოხეტება
და წურბელების გამოკვება
და თვალის იქით გაპარება,
სადაც აღარ იქნებიან წურბელები,
ყოველ დღე რომ ართმევენ შავ სისხლს,
აღარც სისხლი აღარ იქნება.

იმ ოთახში შესვლა ყოველთვის მეშინოდა..

ამდენ ტანჯვისგან სისხლიც შხამად გადაექცა
და წურბელები უკვე პირსაც არ აკარებდნენ.

წამლის შუშებით სავსე ტუმბოზე
ხელისგული რომ ასვენია,
როგორც ფოთლი, ქარმა შინ რომ შემოიტანა
და მიაფინა სახლის დუმილს –
ასე ყვითელი და ძარღვიანი –
მაჯისცემის ხმა იქიდან აღწევს
ამ ბუნდოვან საუკუნემდე.