"გაღწევის სურვილი" (პოეტური კრებული)

* * *
დავშორდი ყველას
თავს იმდენად მივუახლოვდი;
თანდათან კუნძულს დავემგვანე _
ოკეანის ტალღები რომ აპატარავებს;

თვალიღა დამრჩა,
ისიც თავის თავში ჩამყურე,
სადაც სუყველას ვხვდები ახლა,
ვინც მენატრება;

ვინც კუნძულებად იქცა,
ყველა აქეთ მოიწევს,
ამ უსასრულო სიჩუმეში,
სადაც ქვიშაზე ღმერთი სიტყვებს
წერდა და შლიდა...

და ჩვენი ყველა მოძრაობა
ალბათ იმ სიტყვებს იმეორებს _
რასაც ქვიშაზე წერდა და შლიდა


* * *
ისე შევეჩვიე შენს არსებობას,
რომ ვეღარ გამჩნევდი.

ჭიდან რომ წყალი ამოშრება,
ისე ამოშრა შენს თვალებში სიყვარული.

ახლა კი ვდგავარ ფანჯარასთან
და სუნთქვით ვეძებ
შენი თმის სურნელს,
იმ ყვავილივით, რომელიც არ ჩანს
და შუაღამის ჰაერს ამჩატებს.

მე მირჩევნია, სადმე იყო,
თუნდაც არ ჩანდე.


* * *
აქ ბალახი სწრაფად იზრდება.

სიმყუდროვეა, რომ ასაზრდოებს
და სიჩუმიდან აღმოაცენებს,
რაც განუწყვეტელ დუმილში მწიფს,
უნებლიეთ გარეთ გამოდის,
როგორც ბარტყები კვერცხებიდან
იჩეკებიან და ჭყლოპინებენ _
რომ სიცოცხლე აქაც გრძელდება.

სიკვდილი მუდამ ბადებს დუმილს
განსხვავებულ სიტყვებისათვის,
რომლებიც ახლა ფუტკრებივით დაბზუიან
სასაფლაოს ფერად ყვავილებს
მწარე ნექტრის შესაგროვებლად.



* * *
ვემშვიდობები ოთახს,
იგი ჩემთვის ცოცხალი არსებაა _
თავის კედლებით, ჭერით, იატაკით,
და, რაც მთავარია, ფანჯრებით,
წასვლისას რომ თვალს მაყოლებენ.

მართალია, სურათები დროდადრო ქრებიან ჩარჩოებიდან,
ეს მაშინ, როცა სახლში არავინ რჩება მათ გარდა
და თავისუფლად დასეირნობენ უჩვენო სახლში,
სადაც ყველაფერს სიჩუმის მოძრაობა განაგებს,
მზის ლაქა რომ ავლენს შეუმჩნეველი რხევისას.

ამ დროს ოთახში
ბავშვის ტანსაცმელიც ფეხს იდგამს
და თოჯინებს ეთამაშება.

ეს ყველაფერი კარის ღრიჭოდან დავინახე
და მომერიდა სახლში შესვლა,
საგნებისათვის რომ სიმყუდროვე არ დამერღვია.

ისიც კი გავიფიქრე,
იქნებ უყვართ კიდეც ერთმანეთი ამ მდუმარ საგნებს,
რომელთა საუბარი ძილ-ღვიძილში ზოგჯერ ჩამესმის


* * *
მოლოდინი რომ ქრება,
ფერისცვალების შეგრძნება ავსებს სიცარიელეს.

ისინი მოწმეებივით გიყურებენ,
მათი სახელები გახსოვს,
მაგრამ საგნებმა არ იციან, შენ ვინ ხარ?!

გეეჭვება, რას ნიშნავს შენი აქ ყოფნა?!
ქოთნის ყვავილს რომ წყალს უსხამ
და ფოთლები უთრთის,
მაგიდას რომ მტვერს აცლი და პრიალებს,
ფანჯრის რაფაზე ბეღურებს რომ
პურის ნატეხს უნამცეცებ, _
ბოლომდე არ ხარ დარწმუნებული:
შენ თუ ვიღაც სხვა აკეთებს
ამ ყოველივეს.

მაგრამ, როცა ფანჯარას ხურავ
და საკუთარ თავში ჩამყუდროვდები,
სწორედ მაშინ მოფრინდება ბეღურა
და იმის ნისკარტი ისეთივე ხმას გამოსცემს,
როგორსაც შენი საწერ-კალამი,
როცა ცარიელ ფურცელზე აგრძელებს
შენი ნამცეცების კენკვას.


გამოღვიძება

`ჩვენ, როცა მკვდრები ვიღვიძებთ~, _
თვალებს კი არ ვახელთ, რომლებიც აღარ გვაქვს,
ტანსაცმელს კი არ ვიცვამთ,
რადგან სხეულები შემოგვაცვდა,
ჩვენ ვემზადებით იმასთან შესახვედრად,
ვინც გაგვაღვიძა,
ვინც ჩვენამდე მოაღწია სიტყვებში შენახული სულით
და ჩვენი თანადგომა ითხოვა,
ნაცვლად ცოცხლების დახმარებისა.

და სხვა რაღა შეგვიძლია ამაზე მეტი,
რომ ჩვენი მოხეტიალე სულები
იმის სიტყვებში ჩასახლდებიან.

ის საბრალოა, რადგან ჯერ ორად არ გაყოფილა
და თუ შეეკითხება მიწას, ის უპასუხებს:
რომ `ბევრია შექმნილი,
მაგრამ მცირედნი გადარჩებიან~,
რომ იგი დადის, როგორც ფეხადგმული მიწა,
ღამით კი, როცა იძინებს,
იმავე მიწით ავსებს საწოლს,
რომელიც დღისით ამაყად დაჰყავს
სახლიდან სახლში, ქუჩიდან ქუჩაზე
და ორი წვეთი თვალი
ამჩნევს, ბაბუაწვერას ყვითელი ყვავილები
როგორ ამოდიან მიწიდან
და უნებლიეთ ფიქრობს:
ისინი იმიტომ ამოდიან, რომ მე ჩავიდე.

`ჩვენ როცა მკვდრები ვიღვიძებთ~,
გამოვდივართ იმ კარში, რომელიც არ იღება,
რადგან ღიაა და ერთადერთი, რაც გვაღვიძებს _
სიტყვის ძალაა, რომლის მთქმელიც
თავის წილ მიწას დაატარებს
მომავალი ბალახისათვის, მომავალი ყვავილებისთვის.

ის ემზადება, რომ თანდათან განიადაგდეს,
რომელსაც ბევრჯერ აჩიჩქნიან
და თითებით დაუწყებენ გაფხვიერებას,
რათა მიწა გულღიად დახვდეს
ქარის პეშვიდან დაფანტულ მარცვლებს.

`ჩვენ, როცა მკვდრები ვიღვიძებთ~,
იმ პატარა ქუჩისკენ ვეშურებით,
სადაც იმდენი ხე დგას,
რამდენი წლისაც არის ჩვენი გამღვიძებელი,
ჩვენამდე რომ მოაღწია და იმ ძალით გაგვამთლიანა _
თანაბრად რომ გააჩნიათ ცოცხლებს და მკვდრებსაც.

ორი წვეთი ცა, ორი წვეთი თვალი, ორი წვეთი ცრემლი
სიტყვას თუ იპოვის, ჩვენამდე აღწევს
და იმ კარიდან გამოგვიყვანს, რომელიც არ იღება,
რადგან ღიაა!

სხვა არაფერი არ გვეკითხება
და უპასუხოდ ვტოვებთ დანარჩენს,
ვინ იცის, იქნებ, არმოვლენილი
დაბადებულზე მეტად გადარჩეს?


* * *
შეეგუე, შეეგუე, ბედს შეეგუე
სხვა გზა არ დაგიტოვა: შეეგუე, შეეგუე
ნაჭუჭში ჩაგამწყვდია,
შეეგუე, შეეგუე:
რომელიღაც წუთი უშენოდ ჩაივლის:
უჩემოდ,
უშენოდ,
უიმისოდ ჩაივლის და შეეგუე.

მერე აღარ დარჩება დრო შეგუებისთვის,
აღარაფრისთვის,
რადგან თვითონვე იქცევი დროდ, _
შეგუების მქადაგებლად,
უიმედობის მთესველად.

ჯერ კი თვალზე აფარებული ხელისგულები
შუშასავით გამჭვირვალეა
და გეშინია საკუთარი გამჭოლი მზერის _
თუ შუშასავით გამჭვირვალე ხელისგულის.

ამ ორიდან _ ერთ-ერთი სინამდვილეა,
მეორე უცნობია, მუდამ უცნობი,
არსად რომ არ ჩანს,
გარდა გამჭვირვალე ხელისგულისა, _
თვალებზეც რომ ვერ აიფარებ
იმისი შიშით, რომ უფრო მეტი არ დაინახო,
ვიდრე ხედავ და ამიტომაც _ შეეგუე, შეეგუე,
ბაბუაწვერას შეადარე ბედნიერება
და შეეგუე წუთს, _
ყოველ წუთს რომ ახლოვდება.



* * *
აქ არის ყველა, ყველაფერი,
მაგრამ არავინ!

ხელის უნებლიე მოძრაობა
ხსოვნის კარნახით _
სიტყვის უხმო სინონიმი...

გაქვავებული კადრი,
სადაც ფეთქავს მხოლოდ ბავშვის ღიმილი _
ბიძგი _ იმავე წრებრუნვის დასაწყებად.

იქ ყველაფერი მეორდება განსხვავებულად.
ერთფეროვანია მხოლოდ შედეგი
და ამაზე აღარ ღირს ფიქრი...

როგორც იქნა, შევაგროვე საკუთარი თავი
და დავემგვანე ეკლის გვირგვინს,
რომელიც შენ გერგო წილად,
გოლგოთის გზა რომ განასრულე.

მე რა ვიცი, ვინ ატარებს ცოდვის ნაყოფს,
ვინ აღსავსეა უსაზღვრო მადლით?!
გაღიმებული წითელი ვაშლი _
არც იშვიათად სახლია მატლის.