უცნობი დრო

აიმაღლებს მდინარე ხმას,
გაგვაგონებს უწყვეტელ სუნთქვას...
უცნობი დრო, 
ზოგჯერ, სიტყვაში გვეცხადება _ 
ჩვენი სიცოცხლის დასამოწმებლად,
ჩვენივე ქვიშით 
ავსებს და ცლის ქვიშის საათებს,
გადაბრუნება არ ავიწყდება....
დილით სკოლაში გავაცილე შვილიშვილი,
გულის თვალი გავაყოლე 
და სარკმელში თოვლის სინათლემ 
სცადა ჩემი შინ ჩაბრუნება _
თავისთავში, სადაც ჟამი უასაკოა
და ჩემზე ბევრად უმცროსია და ნებიერი.
აქვე, სულ ახლოს, მგონი ჩემში,
გაზაფხულმა წაიღიღინა, 
სუნთქვით ვიცანი, 
თოვლის დნობის ხმა შემომესმა _
ნარცისებმა მიწის ღამიდან ამოიხედეს...
მხოლოდ დუმილი.. 
ქუთუთოები
ვეღარ მალავენ ნათელს გუგებში...
მე ვდარდობ შენზე.. 
არ ვიცი როგორ 
და მე კი არა, შენ მანუგეშებ...