შეღამებისა

/სექტემბრის ეპისტოლე/

სიჩუმე ჩემი თვალებია…
ამ სიჩუმეში,
ისევ ამოდის დარდის ეკალი..
ერთი ტემბრი გვაქვს მე და სექტემბერს
და შემოდგომა
შენს მაგივრად მომდევს ხელკავით.
მხოლოდ ხსოვნა ვარ,
მაგრამ ხსოვნაში ობლის კივილი
დარჩა იმ დროის ობელისკივით…
შეჩვეული ვარ ეკლიან ბალიშს
და ფიქრის ისე გამოზოგვას,
რომ არ დამთავრდეს..
გადის დღე-ღამე შორიახლოს,
ისევ უჩემოდ,
იქნებ სექტემბრის აჩქროლება
მეყოს ზამთრამდე.
საგნები ისე დამიახლოვდნენ,
ნათითურების ამბებს მიმხელენ.
შენ ეს მუსიკა ვერ დაგამწუხრებს,
აღარ მოუსმენ ბგერებს სევდიანს,
რაც გულში გაკრთა, თვალსაც ანათებს,
ანარეკლია ან სევადაა…
/ლიფსიტასავით ხტის მაჯისცემა,
ის ავადაა…/
სარეცხის თოკზე შავი ხალათი
მოირგო ქარმა და ამოიცვა..
შედედდა ბინდი შეღამებისა,
კრთება გიშერი, უფრო მოცვია..
უბერავს ქარი, ქარი სულია
და ყოველივე ქარმა მოიცვა;
მე ორიოდე სიტყვაც მეყოფა,
შენი ბაგიდან თუ ჩამოცვივა…