ხანდახან ამოვყვინთავ იქ ..

ხანდახან ამოვყვინთავ იქ,
სადაც ყოფა ჩემს გარეშე არსებობს
და მერამდენედ აღმოვაჩენ,
რომ ჩემთვის უცხოა ზედაპირის ბედნიერება.
 
ბედნიერება ხომ ტკივილის ნიღაბია
და ნიღბის ტუჩები
შეუხორცებელი ჭრილობაა,
საიდანაც გამუდმებით მოძვრებიან ცრუ სიტყვები,
რომლებიც მხოლოდ ეგოს სურვილს აკოწიწებენ
და საკუთარ სიღრმეებში ჩახედვა არ სურთ,
რადგან უფრო იოლია ღიმილით ან მწუხარებით
მოპირკეთებული სახეების გამოჩენა
და სიღრმისეული ნათელის ჩაკვლა.
 
ნათელი კი სულის სიღრმიდან
სინანულის ცრემლებს ამოჰყავთ.