ლახტი

ლახტი,  ლახტი,  ლახტუნა,
ლახტს   თამაშობს   დათუნა.
დაიჯაბნა   ციყვუნამ,
ახტუნა   და   ახტუნა.
აუწითლა   ლოყები,
აუჭრელა   გვერდები,
ძლივსღა   დადის,  წუწუნებს:
- ეხ,  ციყუნავ,  ვბერდები!
შენ   კი,  სულ   არ   ვიცოდი,
რა   მარჯვე   ხარ,  რა   მალი!
კარგი,  გეყო   თამაში,
დამიბრუნე   ქამარი.
- რაო,  რაო,  რას   ბრძანებ?
ხომ   მოგიგე,  ძამიკო!
ეს   ქამარი   ჩემია,
სახლში   უნდა   წავიღო!-
დათუნია   ატირდა,
ცრემლი   მოსდის   ღვარღვარით:
- შინ   როგორღა   წავიდე,
ჩამვარდება   შარვალი.