დილის ათი საათი

ოთახში დადის და ლაპარაკობს,
მერე იმისი ხელი ჩაიდანს
დასწვდა და ასხამს ფინჯანში ჩაის
და სანამ ფინჯანს ლოჯში გაიტანს,
უთრთის ხელი და მეც უკან მივდევ,
სკამს მაგიდასთან ვიდგამ და ვჯდები.
„გინდა ლიმონი?“
მისი ტუჩები უფერულია,
შეჭრილი თმებით
უფრო მკაცრია სახის ოვალი.
(„მაინც რა მოხდა, მთელი ქალაქი
რომ ამ სულელურ რომანს კითხულობს...
მაცივარშია ალბათ კარაქი...“)
მე ვდგები ისევ.
სკამი ჭრიალებს.
ყველაზე ადრე ძველდება სკამი.
ქალი მიყურებს და იღიმება.
ასე უსხლტება გაბზარულ კრამიტს
სინათლის სხივი.
(„შენ არ გცალია, კინოში უნდა ვიარო
მარტომ...“)
საწოლ ოთახში ფარდა გასწია.
(„მე რომ მაცვია, ასეთი პალტო
ვიღას აცვია!..“)
მე ჩაი მოვსვი.
(დღეს მოიტანდე იქნებ ბილეთებს...
“კავკასიური ცარცის წრე“ ბრეხტის...)
მიახლოვდება.
(„ძლივს რომ იმეტებს
სალამს, ვინ არის, რას წარმოადგენს?“)
თავზე დამადგა.
მე ისევ დინჯად
კოვზს დაუშაქრავ ჩაიში ვურევ
და დაფანტული დავყურებ ფინჯანს.
წვიმს.
მოღრუბლული დღე არის გარეთ.
მოწყენილია სახლში ავეჯი.
(„უბრალოებით ფასდება კაცი...
სხვა კულტურაა სისადავეში...“)
მე ვდგები.
(„ქუდი არ დაგავიწყდეს...“)
ოთახის სითბო ქუჩაში მიმაქვს
და მანქანებში გადასასვლელზე
ცელქი ბიჭივით გადარბის წვიმა...