ძვირფასო გიტა! (შთამომავლბისთვის)

ჟენევა

ჩემო შეუდარებელო გიტა!
Pro domo Sua. ეს შთამომავლობისთვისაა განსაზღვრული. არ უნდა იცოდნენ მათ: ვინ ვარ? არ მესმის რატომ გეჩვენებოდეს ჩემი ხელნაწერის დასაწყისი ნაღვლიანად! „შემდეგში მეტს მოგწერ“ ამბობ, „რადგანაც დღეს ისევ ძალიან ვჩქარობ“. რაღაც ძალიან ხშირად „ჩქარობ“. სიამოვნებით გავიგებდი: რაშია საქმე. ამის შესახებ კონკრეტულად თითქმის არაფერს მწერ.
ენგადი „და“ გიტა. „და“: ნიუანსი შენ თვითონ ჩასვი. ერთხელ მომწერე: ენგადის შენ უყვარხარ – მე მხოლოდ მისი შუამავალი ვარ. ე.ი. : შენ მე გიყვარვარ, რადგანაც ენგადის ვუყვარვარ. მე კი ენგადი მიყვარს, რადგანაც გიტა მიყვარს.
შენი აქ ყოფნის დროს ამ „დას“ ბრჭყალებშიაც არ გრძნობდი. გიტას და ენგადის განუყოფლად განვიცდიდი: ორივე ერთი იყო. ეს ნიუანსი „და“ ამოტივტივდა შენი გამგზავრების შემდეგ. ყოველი წერილი მას მერე ამას მიმტკიცებს. ჩამოვაყალიბებ.
ენგადის ვუყვარვარ დროის გაგების გარეშე: აგრეთვე ამ დროშიც. გიტას ვუყვარვარ ამ დროში და: დროის გაგების გარეშეც. მაგალითად: როცა მწერ: ჩემი შენდამი სიყვარული განხორციელდა, მაგრამ ის აღარ ეკუთვნის ამ სამყაროს – ასე ამბობს ენგადი. როცა ამბობ, მაგალითად: თითქმის ყოველთვის ვგრძნობ: რომ გულშიგყავარ ჩაკრული – ასე ფიქრობს გიტა.
18 აპრილის შენ წერილში ეს ნიუანსი მშვენივრად გამოიხატა: „როგორ მიყვარხარ, საყვარელო, საყვარელო. შენ!“ მერე ბრჭყალებში: „ენგადის უყვარს შამაში – შამაშს უყვარს ენგადი“. ბოლოში ხელმოწერა: „გიტა (გიტას უყვარს გრიგოლი)“.
მშვენიერია არა? პირველი წინადადება ეკუთვნის გიტას. მეორეში სწრაფად ერთვება ენგადი, თითქოს უნდა გიტას ნათქვამი „დააზუსტოს“. „ენგადის უყვარს შამაში – შამაშს უყვარს ენგადი“.
გიტას მაინც სურს ბოლოს თავისი გაიტანოს: „გიტა (გიტას უყვარს გრიგოლი)“. აქ ფრჩხილია! „უყვარს გრიგოლი“ – ამას თითქოს ენგადისაგან საიდუმლოდ წერს.
ასეთია ჩემი ახსნა. როცა ჩამოხვალ – (მაგრამ როდის?) – აგიხსნი უფრო დაწვრილებით, უფრო კონკრეტულად. იყავი, და ხარ ჩემი შეუდარებელი სატრფო: ენგადი „და“ გიტა შენი ორი სახეა. ასე განგიცდი მე შენ.
საჭიროა გრიგოლმა გითხრას, რომ შენი მონატრება დღითიდღე იზრდება?
წვეთები არ მომიხდა. სამწუხაროა.
გეხვევი ძლიერ, ძლიერ: და: ვართ განუყრელად ერთად – შენი გრიგოლი