ტიციან ტაბიძე – “გრიგოლ რობაქიძეს”

ბაღდათის, ტირის, გააცოცხლე ძველი ოსტატი

მორჩილი ხელი ჰკალავს ზურმუხტს, ალმასსა და ლალს

ტიტველ სირენას და მოთენთილ მადონას დალალს

ყველაფერს იტევს შენი ლექსი მოანდამანტე.

ჭიხვინით მორბის და მორეკავს თეთრ ცხენის რახტი

შვადღის სიცხეში გაალებულს გისმენთ მზით დამთვრალს

მაგი ჟონგლერი თვალს აყოლებ ვარსკვლავთ კარნავალს

საქართველოს ბედს დააფარე შეგნების სალტე.

ხან მეორეჯერ მონათლული დანტეს ემბაზში

იყავი მეფე_ზეცას გიწერს ბედის მწერალი

დაცემის ორმო და აღდგომის თეთრი მწვერვალი

დიდების ცეცხლი მარად გინთებს სამეფო კარავს,

გამარჯვების მზეს უბედობა ვეღარ დაფარავს

პოეტს, მეგობარს მაამაყებ მელექსეთ ბაში.



მაისი მოსკოვი