იოსებ გრიშაშვილი - '' სონეტი რობაქიძეს ''

შენზე ამბობენ: კუშტიაო, ამპარტავანი

და გიწოდებენ_უკარებელს, თავკერძს და ტრაბახს;

მე კი მორცხვი ვარ! ვაქებ ტფილისს, სალაყბოს ყაბახს

და მხიბლავს ნუში. აშპაშხანა, მკერდის მტევანი.

შენ თუ უალდთან ღრუბლებში გაქვს ვარდის სევანი.

და მზის მისამართს აწერ ხოლმე სიოს მუშაბახს,

მე ვეტრფი კინტოს_ატმით სავსე დატვირთულ თაბახს;

შენ სრულობა გსურს? მე მსურს მქონდეს ნაკლულევანი.

ჩვენ ვერ გაგვიგეს! ვერც დაგვღალა ამგვარ ჯირითმა.

მაგრამ ჩვენს შემდგომ,_როს ჩვენ ორი დავიხოცებით,

მოიგონებენ ჩვენ სახელსა მზივ-გაოცებით!

სხვა პოეტებში ამღერდება, მწამს, ჩვენი რითმა._

და ვინც ისურვებს, რომ იხილოს მგოსნის დამარი:

მას ალბად, საზღვრად უნდა ჰქონდეს ჩვენი სამარი.