ვაჟაური

მენაც გამკვეთა ვაჟკაცი
ჩარგალელ გოგოს თქერამა.
ბიჭთან უნებურ წამკიდის
ყირმიზამ მაღალ ყელამა.
ხმალდახმალ მავკალ თორღვაი,
აღარ მიმიღოს კერამა.
გავიჭერ მინდორს ნადირი,
თხემნი გარდავვლე მთისანი.
ჩანჩქერს თავზედან გამოსჩან
ნაყარნი მაღალ რქისანი.
ირემი დავკოდ,საბრალო,
წვეთნი ისხმიან მზისანი.
რა ვიცოდ, თუ რო ჯონქაის
მფარველ ყოფილა გივარგი.
დახეთქილ რქების ტოტებზე
სანთელ ყოილად მივარგო.
რად მინდა სოფლის ყიალი,
თუ კაცი აღარ ვივარგე.
შენ ჩემო მთაო ნისლოან,
ვამე, რო ვიქეც საშარო.
ქართველ მიქვიან სახელი,
ხახმატო, ცუდსა მაშორე!
დედავ, იგულვე ყოველჟამ
მფარველად ჩემთვის ლაშქარი.
მეცა მიწოვან ძუძუი,
ფშავის იტყვიან მწიფისა,
ხარ ვიყო ნაიალაღარ,
ბუღრაობს, რქენა იცისა.
ვზელვიდე რქებით ნახნავებს,
სამშობლოვ, შენი მიწისა!