საკუთარი ტოსტი

არ ვიცი, ფიქრი ასე რად დალბა,
მჟავე სპლინი თუ გადამეკიდა.
ამბავს მიყვება გასართობს, ალბად,
როგორც მლოცველი შორი მექქიდან.
თუთიყუშივით დაღლილი ხანით
წამიღო მზერამ სანაპიროსმან.
თუ არ ვეწვიე სარდაფში ღამით,
დამემდურება ნიკო ფიროსმან
მიყვარს მენადის შეშლილი მკერდი,
მოირაც მისთვის გადამემტერა
და მაპატიეთ დღეს მხოლოდ ერთი,
რომ მათ ვარჩიო უნდა ჰეტერა.
დამიდგა მარტო იმაზე დარდი,
სიგიჟე იფრქვის ყველგან იმდენი,
რომ სტატისტიკით მარჯვენა მარდი
ვეღარ აწყავენ მას მემინდენი.
მოდიან ჩემკენ შხამიან თასით
ბერი იოვან და სააკაძე
და იმერეთი – ნიადაგ თარსი–
წინ მეკეცება, როგორც საკაცე.
ხანდახან უცებ იწივლებს გველად
გაფითრებული ცხენის ფანტასმა.
მაგრამ შელოცვას მივმართავ ხელად,
მან ერთხელ იგი კიდეც გათასმა.
ჩემთან არიან მაგარი ძმანიც
ნათელი გული მან ამიქარვა.
და მეშინია, არა ვთქვა მაინც,
რომ საქართველო არის მიქარვა.