1 1393

ელენე დარიანს


“ვიჩქაროდი შენკენ, ტურფა… გული ტოკდა, სული მღეროდა, –
სისხლი ტანში ხალისობდა, თვალ – წამწამი აგიშერდა…
და ვიხილე… მაგრამ ჩემ წინ სახე ცივი დავინახე, –
და ვცანი, რომ გაჰქრა ჩემი ტრფობის სავენახე…

და გათავდა ყველაფერი… ცახცახა გულს ეცა ელდა,
თავს შავი ბრუ მოეხვია და ყოველი გარს მიბნელდა…
ავიშალე, ავკანკალდი, შუბლს შევავლე ოდნავ ხელი, –
და მყის მოსკდა სისხლის ცვარი, მას ფრთაც მოჰყვა გასაძღოლად, –

და ჭრილობა ნათელ შუბლზე აყვავილდა წითელ ზოლად…
შენ კი, ჩემო, რა გეგონა: თუ ვიჰუმრე, თუ ვიჩმახე!
თუ რომ შუბლით ჰა, ჰა, ჰა, ჰა, თითქო ღობეს დავეჯახე!

არა, არა! შენ არ იცი, ნაზი ტანჯვის ანარეკლი!
ჰა, ჭრილობა, ჩემი შუბლის, გვირგვინია იგი ეკლის!”

:
კომენტარები (0)