რა დაგვავიწყებს

ქართველო, სანამ გქვიან ქართველი
და ტკბილი ენა იცი ქართული,
სანამ გინთია თვალში ნათელი
და სადმე გიდგას ოდა-სართული;
სანამდე აღებ კარს სტუმრისათვის,
გიყვარს შეხვედრა წელგამართული,
სანამდე ზიზღი იცი მტრისადმი,
ხოლო მოყვრისთვის ჰანგი ქართული,
რა დაგავიწყებს შენს ძველ ნააკვნარს,
რა დაგავიწყებს იმ ძველ საბუდრებს,
ზედ რომ წინაპრის სუნთქვა დააკვდა
და მტრებმა ცეცხლით დაისაკუთრეს.

იქ შენი მზეა, შენი თოვლია,
შენი გვარტომის გასახარები;
ევფრატის წყლამდე გაფანტულია
ჩვენი ქვიტკირის ნასახლარები.

იქ არის შენი საზღვრის კარები,
ათასჯერ სიზმრად რომ გაქვს ნახული,
შენს ყურში რეკენ ოშკის ზარები,
შენ თვალწინ გიდგას შენი ხახული.

შენ შენი გქონდა დედულ-მამული,
მაგრამ ზედ კარგან გყავდა მომდგარი
მუდამ მრისხანე და მოშხამული,
მარად ვერაგი თურქის ხონთქარი.

რა დაგავიწყებს ძველ ნატყვიარებს,
სად გაქრნენ შენი ნაფუზვარები?!
იმ ქართულ გზებზე დღესაც კრიალებს
წინაპრის ცხენთა ნაქუსლარები.

იქ არის შენი აკვნის გამთლელი
შენი დაშლილი ოდა-სართული...
ქართველო, სანამ გქვია ქართველი,
გეძახის შენი მიწა ქართული.