მოგესალმებით, ქალბატონო თამარ ..
მოგესალმებით, ქალბატონო თამარ. შესაბამისად ქარისა და შეუსაბამოდ მოსალოდნელი წვიმისა, გიგზავნით მოცემულ დოკუმენტს, რომელიც შედგენილია თქვენი სახელით, თუმცა თქვენთან შეუთანხმებლად. მოგახსენებთ, რომ მე, როგორც თქვენი ქალიშვილი, თქვენგან გარკვეულ ვალდებულებათა შესრულებას მოვითხოვ, და თუ ეთანხმებით, სასურველია, ხელი მოაწეროთ: .......Q მე, თამარ ჭინჭარაული, მცხოვრები კავკასიონის ქედის სამხრეთით მუცელში მეწყერჩაგუბებული თავდათოვლილი მთის კალთაზე, ჩემ თავზე ვიღებ სამუდამო ვალდებულებას, ვიყო ჩემი ქალიშვილის დედა. აქედან გამომდინარე პირობას ვდებ, რომ როცა ასეთი ამინდია და აღმოსავლეთის ქარი არაგვის ჭალებზე ჯიუტად მოათრევს სველ მურყნებში გაჩხერილ გაზაფხულს, შევალ ჩემი ქალიშვილის ყოფილ საძინებელში, გავაღებ მის ყოფილ ფანჯარას, დავჯდები მის ყოფილ საწოლზე და მისი არყოფნის მიუხედავად ველაპარაკები ჩრდილოეთისკენ გადამფრენ აყვავებულ ხეებზე. როცა ასეთი ამინდია და ქარი ჟანგიან სახურავზე გაშლის ნაღვერდალში გამომცხვარი კარტოფილის სუნს, მე, კედლებდაბზარული სახლის დიასახლისი და ჩემი ქალიშვილის უპეებდაბზარული თვალების ბინადარი, ჩემს ჭრელ თვალებს ვიყოლიებ მშრალ, გრილ ადგილას დაბალი ტენიანობის პირობებში და ჩემი სიმარტოვის მინერალებს საღებავაქერცლილ სამზარეულოს იატაკზე არ დავაბნევ. მე, როცა ასეთ ქარში მავთულზე ჩამწკრივებულ ჩიტებად ქცეულ ჩემს სიტყვებს ხელს ავუქნევ და ჩემი ქალიშვილის მოსაკითხად ვგზავნი, პირობას ვდებ, რომ არ დამავიწყდება, ზუსტად მივუთითო მისამართი, თორემ ისინი მთელ ქვეყანას გადაიფრენენ და ისე სკდებიან ქარში, ვერაფერს იგებენ ჩემი ქალიშვილის ვერყოფნის შესახებ. მე, როცა ქვის კიბეზე ვზივარ და ვამბობ, რომ ახლა ვეღარავის შევიყვარებ, რადგან ადგილი აღარ დამრჩა და ჩემი გული ისედაც სავსეა, პირობას ვდებ, რომ არ ვიგულისხმებ ჩემი ქალიშვილის გამრავლებულ თავებს, რომლებიც თვეში ერთხელ მოგროვდებიან, ჩამწკრივდებიან შავ-თეთრი ცხვრებივით და ბღავილით ამოუყვებიან აღმართს მისი ბავშვობის სახლისკენ, სადაც ქვის კიბეზე ვზივარ და ღია ჭიშკრიდან ვუყურებ, როგორ შემოთითოვდებიან ეზოში და პირობას ვდებ, რომ სათითაოდ შევიყვარებ მათ შორის ყველაზე კოჭლებს, ყველაზე ბრმებს და ყველაზე ყრუებს, ყველაზე გიჟებს და ყველაზე მახინჯებს, ყველაზე მკვდებს და შინდაუბრუნებლებს. როცა ასეთი ამინდია და გაზაფხულის წვიმის პირველი წვეთები ახლადმოხნული მიწის სურნელს წვივებზე შემომიცოცებენ, პირობას ვდებ, რომ როგორც ჩემს ბოსტანში ამოჭყეტილ ტარხუნის და რეჰანის ღერებს გადავრგავ ხოლმე უფრო ნოყიერ, მზიან ადგილას, ისე წამოვკრეფ ჩემი ქალიშვილის ყვითელ და მშიერ, თითქოს ქვის ქვეშ გამოზრდილ თითებს, მკერდში ჩავირგავ, მის უნაყოფო, უკვირტო სხეულს ვაშლის ნერგივით შემოვღობავ ჩემი მკლავებით, და მიწისა და თბილი რძის სუნში ისე ჩავიხვევ, რომ ხმელ ბეჭებზე სამუდამოდ დააჩნდებიან ჩემი ხელების ყვავილები. მე, ჩემი ქალიშვილის მკვდარი ბებიის ოთახში შესახლებული ბებიობამოწადინებული, როცა ბნელ ღამეებს ხმელი ქონდარივით ვფშვნეტ, პირობას ვდებ, რომ ჩემი ქალიშვილის მკვდარი ბებიის ტანსაცმლით ამოტენილ ტახტში შევინახავ ყველა სიზმარს, რომელშიც ჩემი ქალიშვილი მოდის და მუცელზე მიკაკუნებს, მე კი ვეუბნები, რომ შეუძლია, ჩამომიბრუნდეს და როცა მოუნდება, მაშინ გავაჩენ, და რამდენჯერაც მოუნდება, იმდენჯერ გავაჩენ, და რამდენჯერაც მოუნდება, იმდენჯერ ვეტყვი: კეთილი იყოს შენი მობრძანება სიცოცხლეში. და როცა ასეთი ამინდია, ასეთი ქარია და ასეთი ცხოვრება, მე, ჩემი ქალიშვილის ხმა-სუნთქვაში დაკრეფილი ჭინჭრის დედა, ჩემი ქალიშვილის თვალებჩაწნული მერცხლის ბუდეების დედა, და ყველა სამუდამო სიყვარულის დედა და სამუდამო გზებზე მოხეტიალე ფუტკრების მამის ცოლი, დაბადებული დედამიწაზე, ადამიანი, მოქალაქე თამარ ჭინჭარაული, პირობას ვდებ, რომ არ მოვკვდები. ...... აქ ხელი უნდა მოაწერო, დე.
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი