წავიდეთ, ჩვენი მკვდრები ვნახოთ ..

წავიდეთ, ჩვენი მკვდრები ვნახოთ, ვთქვით.
წავედით.
წვიმდა მამაჩემის სოფელში.
აყვავებული სათიბები. ბალახწამოქოჩრილი გზა.
მივუყვებით ბილიკს გორისკენ, სადაც უკვე გველოდებიან.
წინ მამაჩემი მიდის, ბოთლით ღვინო მიაქვს,
და რამდენიმე სანთელი.
უკან მივდევ ბატკანივით, წყლიანი ბოთლით ხელში.
სველი ბალახი ყელამდე მწვდება.
შამბია. ადრე აქ კარტოფილს ვთესავდით.
უკან დედაჩემი მოდის, რამდენიმე ჭიქა მოაქვს.
წელზე ხელებს შემოიწყობს აღმართზე.
ხევს გადავივლით, ავხედავთ:
აქ არიან. დაგვხვდნენ.

ბებიაჩემი ხმიადებს აცხობს
და მისი და პაპაჩემის საფლავზე აწყობს.
ვეხვევი, ვკოცნი.
სიცილით მიშორებს:
– მკვდარი რა საკოცნელია გოგო, – ამბობს.
სახეზე ხელებს მისვამს. ხელებს მისვამს სახეზე.
პაპაჩემი ბუზღუნებს, რომ დავიგვიანეთ,
უკვე მოშუადღევდა და ჩვენს ლოდინში საქმეს მოცდა.
წვიმა წყდება, მზე გამოდის.
მამაჩემი ღვინოს ჭიქებში ასხამს
და პაპიდაჩემს ეძახის, ახლოს მოვიდეს.
ბალახზე ვსხდებით.
ბებიაჩემს ჯამით ნაღები მოაქვს, წინ მიდგამს და მეუბნება,
რომ ძალიან გავხდი და კარგად უნდა ვჭამო.
ქალები ტუჩებს ღვინით ფრთხილად ისველებენ.
პაპაჩემი არ სვამს.
დედაჩემი ბიცოლაჩემს ეუბნება, არ იდარდოს –
მისი შვილები კარგად არიან და ბავშვებიც კარგად ჰყავთ,
ზაფხულში ამოვლენ და მოინახულებენ.
პაპიდაჩემი დარდობს, რომ მის ეზოში
მალე ჟოლო დამწიფდება და დასაკრეფი დარჩება.
მე ვდარდობ, რომ ბოლოს ჟოლო ათი წლის წინ დავკრიფე.
ბებიაჩემი დარდობს, რომ წინდებს აღარავინ გვიქსოვს
და ზამთარში ფეხები გაგვიცივდება.
მე ვდარდობ, რომ ქსოვა არ ვიცი.
პაპაჩემი ჩივის, რომ გულზე მურყანი ამოუვიდა
და რამდენიც მოჭრა, იმდენი ამოდის;
ამბობს, რომ წელს ბალახი ბევრია, მალე თიბვა დაიწყება
და ცელი სად მიაყუდა, არ ახსოვს.
მე ვდარდობ, რომ მამაჩემს ხერხემალი აწუხებს,
რომ ჩემი ძმა რამდენიღაც წლით
რამდენიღაც ათასი კილომეტრის იქით გადასახლდა,
პაპაჩემს ახალ ცელს აღარავინ აუწყობს,
და ჩვენი სათიბები რამდენიღაც წლით,
ან – სამუდამოდ,
გასათიბი დარჩება.

ვჩუმდებით, სოფელს გადავყურებთ.
ერთადერთი სახლიდან სუსტი კვამლი იფანტება.
ბებიაჩემი ამბობს, რომ ცუდი ნიშანია, როცა სოფელში ძაღლი არ ყეფს
და კვამლი კენტად ამოდის.
მე ვფიქრობ, რომ აქ უკვე აღარავინ მოკვდება.
ვდგებით.
ბიცოლაჩემი მისი საფლავის იების თესლს გვატანს.
პაპიდაჩემი მარტო დგას.
მივდივარ და ვეუბნები, რომ მისი თავსაფარი
მთელი ზამთარი ყელზე მეხვია და მათბობდა.
მამაჩემი პაპაჩემს რამდენიმე სანთელს უტოვებს
და ეუბნება, თვითონ აანთოს,
თუ შემდეგ სულთმოფენობას ამოსვლას ვერ მოვახერხებთ.
ბებიაჩემი ამბობს:
თქვენ კარგად გვყავდეთ. ჩვენ არაფერს გავიჭირვებთ.

მოვდივართ.
წინ მამაჩემი და დედაჩემი მიდიან.
მამაჩემი მაღალ ჭინჭარს ხელით იჭერს, რომ დედაჩემს არ მოხვდეს.
მოშორებით მივყვები და ვუყურებ, როგორ მიდიან ერთად.
უკან ჩვენი მკვდრები დგანან
და გვიყურებენ, როგორ მივდივართ ერთად.
მამაჩემი, დედაჩემი, მე.
ჩვენ უკან არ ვიხედებით.
მაღალ, ნაწვიმ ბალახს გაჭირვებით მივკვალავთ
და უკან არ ვიხედებით.