გავყვები შარას

ახლა წავალ და დავბრუნდები თუ
არ დავბრუნდები, ღმერთმა იცოდეს,
გავყვები შარას ნისლით შებინდულს,
ხელთა ფათურით სადმე ვიცოცებ.
მე შეცოდებას არვინ შემინდობს
არც უცხო და არც თავისიანი,
როცა ჩავუვლი დამწვარ ველ-მინდორს
ჩემი ლურჯაის ნალთა წკრიალით.
ვერვინ გაიგებს, მე რა კაცი ვარ,
გული რანაირ ფიქრებს ინახავს,
გულს რანაირი ცეცხლი დასცვივა,
ორივე თვალით ვინ დაინახავს?
ვინ მოვა ჩემთან ძველი გულტკენით
გადაუბირებ ვაჟ-დარბაისლად,
ბოლო გასასვლელს რომ გავუდგები,
ცივ წამწამებზე ცრემლს ვინ აისხამს?
ნელა მივყვები გზას დაღმართიანს,
მტკივა გული და ეჰ, ვინ რა იცის,
შიგ რა უქრობი ცეცხლი ანთია,
რა დიდია და არარაისი!