მთებო

მთებო მინდია ლაღად გიშვიათ,
ჩემ სულში ცეცხლი მიტომ ეგზება;
არ მოვყოლილვარ ბილიკს იშვიათს,
ბედს მიბდობილი არც მელექსე ვარ.

არც სულის ჩემის მაკრთობს სიმწირე,
ვერც იმას ვითმენ რასაც ვითმენდი,
არ აჩოჩქოლდეთ ტუ გავიწირე,
ვაჟაის ბუხრის ცეცხლზე მივთბები...

წყარო: litklubi.ge

0 კომენტარი

@ კონტაქტი