ქერის ორმოსთან

მინდორში დგახარ. შენს კანს მოშუშული ქერის სუნი სდის.
მზეს იტევ, ყანებს იტევ.
და სანამ სხვები წიგნებში ეძებენ რაღაც მარადიულს,
შენ ქარში დგახარ და ყველაზე მეტი ხარ.
მე ვიხრები ცეცხლისკენ. სახეს მიწვავს მისი ალმური.
ქერს ვურევ ხის ჯოხით, მზეს ვურევ, ყანებს ვურევ,
წლებს ვურევ, საცხენე ვიწრო ბილიკებს,
შუბლშეკრულ მთებს, ჩამოშლილ კლდეებს,მინდვრის ბალახებს
და ვიცი, სადაც ხარ.
და ვიცი, როგორ ხარ,
როცა მინდორში მარტო დგახარ და როცა ქარია,
როცა შენს კანს მოშუშული ქერის ფერი აქვს,
როცა სახესთან შენი სუნი მოაქვს ცეცხლის ალს
და ტკაცუნით ძველ ამბებს ყვება.
თუ როგორ დადიოდნენ დაკემსილ ხურჯინით,
როგორ არ ეშინოდათ შემგლისფერების,
რომ მგლის ჰქონდათ მუხლი,
რომ დაფქული ქერი ეყარათ ჯვალოს ნაჭრებში,
რომ სალოცავი არ მიიღებდა საკლავის გარეშე,
რომ ყორეზე დაყრდნობილები ჩამწვარ სანთლებს მოჰგავდნენ.
მერე ბრუნდებოდნენ. დაღლილები ჩამოჯდებოდნენ ეულ კერასთან.
უხეშ თითებით ჩაახვევდნენ გამომშრალ თუთუნს. ცას გახედავდნენ,
სადღაც, მთის იქით, წეროების გუნდს მიჰქონდა ზამთრის ყვირილი.
წამოდგებოდნენ სიტყვაძუნწები. მუხლისთავებს მძიმე ხელით დაიფერთხავდნენ.
გაეხვეოდნენ სქელ ნაბადში და მიეცემოდნენ უსიზმრო ღამეს.
გამთენიისას, ნისლის ბოლში ბექზე ქვებივით იდგნენ ცხენები,
ერთგულ ძაღლივით თავდახრილები მიწას უმზერდნენ.
არ იყო წიგნი,სადაც მათზე რამე ეწერა.
არ იყო ცეცხლი, მათზე დამწველი.
მაინც ვურევდი მარცვლებს ხის ჯოხით რკინის დაფაზე
და თოვლისფერ კვამლით გაჟღენთილი ჩემი შავი თმა ცხელ ღამეს ჰგავდა.
და ვშუშავდი ცეცხლზე ოქროსფერ კანს, შენს დაღლილ თვალებს,
შენს ყველა წასვლას, თუ დაბრუნებას,
ყველა სიჩუმეს, ყველა ნათქვამს, ყველა მოლოდინს
და ისე, ისე შენი სუნი ჰქონდა თავთავებს,
ჩავიმუხლე და ლამის ავტირდი.

წყარო: urakparaki.com