სახლობანა

ეს ის სახლია,
მე და შენ რომ ვდგამდით სპექტაკლებს,
ვდგამდით ნაბიჯებს ფანჯრებისკენ
მზის ჩასასუნთქად,
ვითომ ხუმრობით
ჩვენს ხასიათს სურვილს ვმატებდით.
ჰო,ის სახლია,
ის თამაში თავისებური...
ეს ის აქტია,
ხმაურით რომ ფარდა ეშვება-
მძიმე,
ხავერდის,
მოვლებული ღამის ბახრამით,
როცა იცი რომ
ბოლო გვერდი თუ წაიშალა,
მომდევნო თავში
მონოლოგი უხმოდ დაგმარხავს.
იცი,ფაქტია,
(შენს ენაზე იქნებ-დეფაქტოც.)
შემოიპარა შემოდგომა.
დღე იბურება.
მზრუნველ ცოლივით
მტვერს ვაცილებ გულში ფიტულებს
და ღლის ოთახებს
სინამდვილე თავისებური.